местонахождение:231235, Республика Беларусь, Гродненская обл., Островецкий район,аг. Мали, ул.Первомайская,8

БРСМ

Ровесница молодой Беларуси Анастасия Баер. Знакомьтесь.

Равесніка маладой Беларусі Анастасію Баер мне падказала калега – маўляў, чула пра яе нямала станоўчых водгукаў як пра стараннага і адказнага работніка, які не першы год узначальвае малочна-таварную ферму «Кялёйці». Да таго ж жанчына – шматдзетная маці і творчы чалавек: любіць ствараць прыгажосць сваімі рукамі. Словам, нагод для сустрэчы было больш чым дастаткова. Знаёмім з рознабаковай Анастасіяй і нашых чытачоў.


Юрыст? Бухгалтар? Загадчык фермы!
Дакладней, брыгадзір вытворчай брыгады ў жывёлагадоўлі – менавіта так гучыць пасада жанчыны. Змянілася назва, але не абавязкі – Анастасія па-ранейшаму галоўная на МТФ «Кялёйці».
– Гэта мая гаспадарка, і я кругласутачна за яе адказваю: за работнікаў, жывёлу, дакументацыю, словам, за ўсё, – пацвярджае жанчына. – Ранкам прыходжу ў 6 гадзін, прымаю ад начнога вартаўніка аб’ект, пералічваю пагалоўе, правяраю, ці ўсё ў парадку. Затым запаўняю дакументацыю, кантралюю колькасць і якасць малака, раб­лю справаздачы і заказы, калі штосьці патрэбна… Выдаю канцэнтраты, сачу за дойкай, падвозам кармоў – час ляціць хутка. Пасля абеду еду дадому, але ў 18 гадзін – зноў на ферме. І да 22.00. Намеснікаў ці памочнікаў няма, таму і выхадных таксама. Так, праца цяжкая. Але не толькі мая, а ўсіх работнікаў фермы – у нас 14 чалавек. Асабліва складана даяркам, бо ў іх вялікія аб’ёмы. Цяпер адна з дзяўчат хварэе, дык учатырох спраўляюцца – таксама без выхадных. Калі атрымліваецца, падмяняю кагосьці – мы павінны дапамагаць адзін аднаму. Тым больш што калектыў харошы, надзейны. Часам жартуюць, маўляў, тут працуе сапраўдны сямейны падрад. Калі разабрацца, то і праўда: у нас амаль усе прыходзяцца адзін аднаму нейкімі родзічамі. Але галоўнае, што атмасфера ўтульная, сямейная: у вольны час разам гарбату п’ём, дзелімся радаснымі падзеямі, падтрымліваем, калі бяда здарылася. Праўда, як толькі ўладкавалася на работу, не ўсё гладка было. Некаторыя паглядалі коса: прыйшла тут «пстрычка зялёная» і камандуе. Мне ж толькі 21 год споўніўся, як загадчыкам прызначылі. Да таго ж людзі часта мяняліся, да кожнага трэба было прывыкнуць, знайсці падыход – гэта няпроста. Затое цяпер дакладна ведаю, што любы кіраўнік у першую чаргу павінен быць добрым псіхолагам – умець чалавека выслухаць і зразумець. Метад «бізуна» не заўсёды дзейсны, ды і не люблю яго. Мне здаецца, заўсёды можна знайсці кампраміс, што і стараюся рабіць. Яшчэ я ўпэўнена, што за чорнай паласой абавязкова прыйдзе белая – трэба толькі пачакаць… Працаваць у сельскай гаспадарцы заўсёды было няпроста. У апошні час многія саромеюцца такой работы. Усе прафесіі патрэбныя і важныя, толькі разуменне гэтага прыходзіць з часам. У школе я марыла стаць юрыстам. Вучылася на «выдатна» і рыхтавалася да паступлення ва ўніверсітэт. У той час на юрыдычны факультэт трэба было прайсці папярэдняе сумоўе ў сакавіку. Я пра гэта не ведала – і «праляцела» з тэрмінамі. Ну што ж зробіш… Паехалі з мамай у Ашмянскі дзяржаўны аграрна-эканамічны каледж, але і там чакаў «аблом»: набор на юрыста ў той год быў толькі платным. Крыўдна – не тое слова! Ужо ля дзвярэй нас дагнаў адзін з выкладчыкаў з прапановай падаць дакументы на бухгалтара – з такім высокім балам атэстата залічэнне гарантавана. Я, канешне, абурылася – гэта ж не маё! – але згадзілася. Першы месяц было цяжка і нязвыкла, а затым усё ўсталявалася. У выніку скончыла каледж з «адзнакай» і цяпер, калі раблю справаздачу – па дзесяць разоў пераправяраю лічбы. Усё ж бухгалтарская жылка ў мяне ёсць! (Усміхаецца.) Але па спецыяльнасці ні дня не працавала. Яшчэ падчас вучобы выйшла замуж, нарадзіла дзіця. Здавала дзяржаўныя экзамены і атрымлівала дыплом цяжарная другім – у мяне сыны-пагодкі. Загадчыкам фермы «Кялёйці» ў той час, тады гэта быў калгас імя Гашкевіча, працаваў мой муж, а я дома дапамагала яму з дакументацыяй. Пасля рэарганізацыі Саша вырашыў звальняцца. Тады Эдуард Садоўскі і папрасіў мяне змяніць мужа. Старэйшаму сыну было 1,5 года, малодшаму – 5 месяцаў. Мы з Сашам параіліся, і ў выніку ён пайшоў у дэкрэт, а я – загадчыкам фермы. Спачатку было вельмі цяжка, думала нават звальняцца, але пераадолела той крызісны момант і засталася. Дарэчы, 20 лютага будзе 10 гадоў, як тут працую. І ні аб чым не шкадую! Так, былі розныя моманты, але цяпер магу з упэўненнасцю сказаць, што ўсё склалася да лепшага. Я люблю сваю работу і ўдзячная лёсу, што прывёў мяне менавіта сюды. І яшчэ – мужу, што зразумеў, падтрымаў і падтрымлівае мяне заўсёды.  

Муж, два сыночкі ды дачушка-пястушка
Вось такая, бы ў казцы, сям’я ў Анастасіі – і трэба чуць, з якой цеплынёй і пяшчотай яна пра іх расказвае. Дарэчы, гісторыя кахання ў Баераў цікавая – сустракацца яны пачалі ўжо ў 1-м класе. 
– А ведалі адзін аднаго яшчэ раней, – усміхаючыся, дадае мая суразмоўца. – Мы жылі ў суседніх вёсках: я – у Кялёйцях, ён – у Ізабеліна, нашы бацькі сябравалі і хадзілі адзін да аднаго ў госці. Мы пайшлі ў адзін клас і з 1-га па 3-ці нават «афіцыйна» сустракаліся. (Смяецца.) Але затым пасварыліся і вырашылі быць проста таварышамі – так і сябравалі ўсе школьныя гады. У яго былі свае дзяўчаты, у мяне – свае кавалеры. Мы знаходзіліся як бы паасобку, але не трацілі адзін аднаго з полю зроку – разам хадзілі на танцы, бавілі час у адной кампаніі. Саша па-сяброўску дапамагаў мне ў розных пытаннях, часам падвозіў на вучобу. А пасля мы зразумелі, што не можам адзін без аднаго. Я не скажу, што гэта было раптоўнае і моцнае каханне. Хутчэй, разуменне, што нам добра і ўтульна разам. Нездарма кажуць, што больш трывалыя тыя саюзы, дзе муж і жонка не толькі каханкі, але і сябры. А мы з дзяцінства разам – і ўжо дванаццаты год у статусе сям’і. Мы з Сашам падобныя – абодва скарпіёны па знаку задыяка, эмацыянальныя і ўспыхлівыя, але пройдзе 5 хвілін – і ўжо разам смяёмся. Нам лёгка разумець адзін аднаго, бо мы на адной хвалі. Мы не дзелім хатнія справы на мужчынскія і жаночыя – калі трэба, муж і посуд памые, прыбярэ пакоі. Бывае, затрымаешся на рабоце, прыбяжыш дадому – трэба ж абед хутчэй зварыць. Глядзіш, а ўжо ўсё прыгатавана, і муж кажа: «Ты ж стамілася, ідзі лепш адпачні». Так прыемна становіцца! Сапраўдныя пачуцці вымяраюцца не коштам падарункаў, а клопатам і павагай – і гэта бясцэнна. Але галоўны наш скарб – дзеці. Глеб і Яраслаў пагодкі – 11 і 10 гадоў, яны ўжо нашы памочнікі. А 5 гадоў назад нарадзілася Сафія – усеагульная пястушка і прынцэса. І мы ўсё робім разам: едзем у магазін, на возе­ра, у грыбы, на рыбалку – усюды ўпяцярох. Канешне, бывае, што маме і тату трэба крыху адпачыць ад сямейных турбот, але больш чым на дзень мы не растаёмся. 

Наперад – і не спыняцца!
Такім прынцыпам Анастасія кіруецца па жыцці і робіць усё хутка. А яшчэ яна ўпэўнена, што ні перад якімі цяжкасцямі не варта апускаць рукі.
– Не бывае безвыходных сітуацый, трэба толькі добра ўсё ўзважыць, падумаць – і выйсце знойдзецца, – гаворыць жанчына. – Таму калі ў мяне штосьці не ладзіцца, кажу сабе: так, супакоілася, а цяпер наперад і не спыняйся! Не атрымаецца з першага разу, будзе трэці, пяты, дзясяты. Вельмі не люблю быць слабай ці каб мяне шкадавалі – тады хочацца плакаць, а гэта таксама не па мне. Быў у маім жыцці цяжкі і пераломны момант. Мы з Сашам спачатку не планавалі трэцяе дзіця. А крыху абуладкаваліся і рашылі – а можа, паспрабуем? Усё атрымалася, а пасля высветлілася, што ў мяне замерлая цяжарнасць…  Пасля бальніцы месяц хадзіла, бы цень: нікога не бачыла, нічога не хацела. Але ў нейкі момант прыйшло азарэнне – што я раблю? Колькі ў свеце сем’яў, дзе не гучаць дзіцячыя галасы, колькі жанчын, якія не могуць зацяжарыць, але яны не наракаюць на лёс, а жывуць і ўсміхаюцца. А ў мяне такое багацце – двое сыноў! Дык чаму яны павінны бачыць маці ў такім стане? Так вярнулася да нармальнага жыцця. А праз нейкі час Бог паслаў нам Сафію… У любых сітуацыях трэба рухацца наперад і не траціць надзею. А яшчэ займацца любімай справай. Напрыклад, я люблю гатаваць. У 9 гадоў тата навучыў мяне тушыць бульбу з рабрынкамі – напэўна, тады ўсё і пачалося. Таксама люблю рабіць розныя рэчы – дзецям у школу, проста ўпрыгожванні. Яшчэ мая слабасць – кветкі! Яны ў нас усюды: дома, на клумбах. Ёсць таксама агарод, гаспадарка – куры, гусі, авечкі, свінкі, сабачка, каты. (Усміхаецца.) Як гэта, жыць на вёсцы і нічога не трымаць? Часам у мяне пытаюць, ці хацела б жыць у горадзе. Адназначна не! Я стамляюся ад шуму нават у Астраўцы. Люблю вёску, сям’ю, работу… Наогул – жыццё!

Коратка аб розным
– Што падымае настрой?
– Дзеці і іх дасягненні – добрыя адзнакі, атрыманыя веды. Калі яны прыходзяць са школы і садка і радасна шчабечуць, што сёння новага даведаліся. А таксама муж, які не забывае, што я – жанчына і радуе сюрпрызамі не толькі на 8 Сакавіка ці дзень нараджэння. Паехаў за дачкой у садзік – кветку прывёз. Прыемна! Памятаю, на Дзень закаханых я на рабоце была, а Саша тэлефануе – выйдзі. Ну, думаю, букет прывёз. А там вялізны, амаль у рост чалавека, беласнежны мішка з надпісам «Я цябе кахаю». І я, на той час ужо маці дваіх дзяцей, ледзь у далоні не пляскала ад радасці. Гэта было так міла. Пры тым што муж дарыў і больш каштоўныя падарункі: завушніцы, мабільнік, бытавую тэхніку… А вось успомніўся гэты мішка (Усміхаецца.)

– Вы любіце гатаваць. А якая ваша любімая страва?
– Салат «Цэзар». На дэсерт – мядовік, які сама пяку. А сярод першых страў уся наша сям’я вельмі любіць боршч – яго можна гатаваць кожны тыдзень.

– Любімае свята?
– Дзень нараджэнне. Шмат кветак, падарункаў, добрых слоў. А галоўнае, мяне помняць і любяць. 

– Вы ўдачлівы чалавек?
– Напэўна. Скажу больш, я – шчаслівы чалавек. У мяне цудоўная сям’я і любімая работа. Што яшчэ трэба!?

– Якой чароўнай сілай хацелі б валодаць?
– (Задумваецца.) Быць феяй. Ды не проста феяй, а феяй-урачом, каб дарыць усім здароўе. Цяпер столькі людзей хварэе, той жа «кавід» такія наступствы пакінуў – жах. Раней людзі да 80-90 гадоў жылі і моцнымі былі, а зараз столькі маладых гэты свет пакідае. Сумна. Вельмі хочацца, каб чароўныя феі-ўрачы існавалі і ўсё было па-іншаму. 



Вернуться в раздел БРСМ

Соседние подразделы:
Профсоюз
Белорусский профессиональный союз работников агропромышленного комплекса – добровольная общественная организация, объединяющая граждан Республики Беларусь, иностранных граждан и лиц без...
Республиканское общественное объединение «Белая Русь».
Комиссия по содействию семье и школе
Комиссия по борьбе с пьянством
Вы были перенаправлены на мобильную версию. Ссылка на полную версию находится внизу сайта.
Матвейчик И.С заместитель председателя по индеологической работе председатель комиссии Алекса В.И. главный зоотехник заместитель председателя комиссии Шелесная В.Ф....
Открыть раздел Комиссия по борьбе с пьянством
Садовский Эдуард Иванович, директор предприятия Гродь Янина Станиславовна, главный бухгалтер Юцкевич Ирина Станиславовна, главный экономист Матвейчик Иосиф Станиславович,...
Открыть раздел Администрация
О предприятии Государственное предприятие "Гудогай" является лидером производства сельскохозяйственной продукции на Островетчине. 06.03.2012 года к СПК «Гудогай», присоединен СПК им....
Открыть раздел О предприятии
Г Наименование организации Должность Дата и время приема Место осуществления приема КСУП "Гудогай" Директор Садовский Эдуард Иванович Вторник 9.00-11.00 Четверг 9.00-11....
Открыть раздел Одно окно
The LineAct Platform